Buitenlandse heksen: Meditatie Cure

Als één van de buitenlandse “heksen”, draag ik een extra steentje bij deze keer. Mijn stuk, is gedeeltelijk een meditatie, die ik vaker geef. Het past bij de tijd waarin we moeten zijn. Als doula des transformations wil ik bij jullie zijn.
Terwijl ik mijn bijdrage gisteren voor Eik-en-Blad verzendklaar maakte, kwam het nieuws van de grote lockdown in Nederland. Nu begrijp ik waarom ik nog niet op de verzendknop drukte: dit nieuws moest mee in mijn bewustzijn en in het jouwe. Immers, wat als we het water beschouwen als het bloed van de Grote Moeder en omgekeerd? Denk aan “Earth my body, water my blood” Wie zingt het niet luidkeels of als mantra mee?
Door Joke Assink

Mijn heilige rivier …………

De Cure was van levensbelang voor de bewoners in de Morvan, vanaf 4000 jaar voor Chr. Het was de heilige rivier, met levenswater, genezend water en ritueel water. La rivière a une charge d’âme, de rivier heeft ziels lading.

In het deel van Frankrijk, waar ik woon, wordt het leven nog steeds bepaald door de natuur. Het bergachtige landschap en het wispelturige klimaat, doet mensen vertrekken of lokt hen juist hier te leven met de elementen. De Morvan is al zeker sinds 4000 jaar voor Chr. bewoond door hen die een waren met de Grote Moeder, die in de rots woont. De bergen bieden bescherming, de rivieren bieden vers water, het bos biedt voedsel en brandhout…. nu nog steeds.

De Kelten, les Gaulois vestigden zich later hier, zo’n 500 v. Chr. en vermengden zich met de oorspronkelijke bewoners en hun gebruiken. De Romeinen kwamen en zij respecteerden de Gaulois, welke een verbond sloten met de Romeinen, die zich verder verre hielden van dit ruige gebied. De hertogen, de bisschoppen, de Duitse overheersers, zij kwamen officieel; op papier waren zij de baas, maar de kracht van de druïden verdween hier niet en leidde het leven. Nu nog steeds, onder de radar: nous ne sommes pas Français, nous sommes Morvanais.

De Zwarte Bergen met hun ontelbare bronnen, waterstromen, grote meren…. voor de Kelten was de natuur bezield in de vier elementen, dat voel ik hier diep. Daarbij staat de tijd hier stil en brengt dàt ons in een andere dimensie.

Jouw rivier….. jouw sainteté, jouw heilig zijn

Je levensloop is jouw rivier, gevoed door je levensenergie, welke ook jou weer voedt in de circle of life in het element water.

Hoe is jouw rivier en hoe ondersteunen de elementen jouw levensenergie? Wat leeft in jouw rivier, bij jouw rivier, door jouw rivier?

Ga met me mee…….We maken een reis, die bepaald wordt door het water van de Cure: de heilige rivier van de Kelten. De Romeinen, die ontzag hadden voor de Gaulois, gaven de rivier deze naam Cura Animarum; bezield genezend water.
Vandaag neem ik jullie mee op het geluid van mijn drum.

Ga lekker zitten, maak het je gemakkelijk en laat je meevoeren door het ritme van mijn slag. Cure betekent genezen, misschien is er in jou iets dat kan helen, dit kan weg drijven tijdens deze reis. Misschien vind je iets of iemand, neem met je mee. Vergeet dat je leest en hoor achter de letters mijn stem, die vertelt en de slag van de drum.

………. De dagen worden nu korter en korter, het diepste donker maakt zich meester van het Keltische land. Het is mistig, het is nat, het is kil, ook al breekt de zon plotseling door. De warmte is krachtig, even, maar nooit voor lang. Het wolkendek sluit zich weer en melancholie ligt als een dikke deken over ons heen. Het is niet naar, het is bijna een koestering. In de huizen branden de haardvuren, je ruikt het overal om je heen en het lijkt of de rook onderdeel is van de melancholie. Het troost, het voelt veilig. De tijd is op weg naar de Moedernacht.

Op pad

We gaan op pad; onze laarzen vinden hun weg in de modder. Het water van de regen, kan moeilijk weg in de bodem van graniet, die vlak onder de humuslaag van het bos ligt. Het water zoekt zijn weg, overal om ons heen. Overal voel en hoor je water.

We hebben het niet koud, ons bloed stroomt door de grote stappen, die we nemen. Diepe teugen frisse lucht ademen we in, we ruiken de dennennaalden en het afgevallen blad van de eiken en de es. We ademen uit en piepkleine druppeltjes vormen een wolkje voor ons uit. De eksters krassen als we langskomen en het roodborstje vliegt met ons mee. We voelen het leven in het bos waar we te gast zijn. Misschien worden we nieuwsgierig bekeken, door de zwijnen, de reeën, de dassen, die hier wonen. Maar ze laten zich niet zien. Maar voel je ze?

De oorsprong

Ik neem jullie mee naar de oorsprong van de oude rivier, zo’n 3 km verderop van de plek waar ik woon. Daar is de bron van de Cure. Tussen de bossen met natte bruine varens liggen een paar kleine weilanden, onooglijke weitjes. Ruilverkaveling is hier een onbekend begrip. We klimmen over het hek en aan de rand van de wei is een beetje verborgen, daar, de bron van de Cure. Ongelofelijk helder water komt tevoorschijn en zoekt haar weg tussen de graspollen door naar de lager gelegen weg. Daar verdwijnt het stoere stroompje. We lopen terug, gaan weer over het hek en om de omgevallen boom. Bij de weg kijken we in het rond, hebben we ons vergist? Verbaasd kijken we elkaar aan, tot jij wijst naar struiken aan de overkant van de weg. Daar, daar is het water en, inderdaad, onder de stenen vandaan, onder de struiken komt de mini-Cure ons tegemoet. Nu we goed kijken zien we in het veld aan deze kant van de weg een slingerend paadje tussen het hoge gras door. Daar gaat het stroompje, al zoekend naar een lager punt. Er groeien grote champignons in het veld, in overvloed. Ja, neem maar mee, ze zijn eetbaar. Ruik je hoe heerlijk de geur is? We zakken weg in het natte veld. Er stroomt toch meer water dan we verwachtten. Het maakt niet uit, we zijn thuis in dit land.

We volgen de weg naar beneden en komen bij het punt waar het water breder is geworden. Het stroomt nu zo hard, dat het afgevallen blad deels meegevoerd wordt. Van alle kanten wordt de Cure gevoed door kleine stroompjes, die van hogerop komen. Het begint te regenen, we duiken diep in onze kraag en bedenken, dat de Cure ook gevoed wordt van boven.

Als we verder lopen vertel ik, dat de Cure uiteindelijk uitkomt in de Yonne, een grotere rivier, die uitkomt in de Seine. De Seine ontspringt in de Côte d’Or ten noord-oosten van de Morvan, om dan naar het Westen te stromen langs Parijs naar Le Havre, in het Kanaal.De naam van de Seine vindt ook haar oorsprong in het Keltische.

We kijken elkaar aan en zuchten; een voettocht van zeker 1200 km is te veel van het goede. Toch stappen we verder langs het breder wordende riviertje. Dan komen we bij Gien-sur-Cure, waar we over de eerste brug heen moeten om de Cure te passeren. Er staat een man op de brug, die naar het water kijkt, dat onder hem doorstroomt. We groeten hem, hij kijkt ons aan, maar grote niet terug. Als we doorlopen, gaat voorzichtig zijn hand omhoog. Langs Gien lopen we door een meer glooiend landschap, de bergen voelen verder weg. Het water stroomt minder hard en de omgeving lijkt moerassig. Hier stroomt de Cure in het grote meer: Lac de Settons. De oude grote stuwdam torent boven het water uit. “Is er in de loop van jouw levensrivier ook een stuwdam? – Wie bedient de dam? – Sta jij zelf aan de knoppen?”

We kunnen om het meer heen lopen, maar dat doen we niet. Een zeilboot komt aangegleden en we mogen mee. Heerlijk voert de wind ons verder. Ik laat mijn hand door het water glijden, brrrr koud. Hoe zal het hier ‘s zomers zijn met spelende kinderen op de strandjes? Bij de ondergaande zon?

Bij de stuw worden we aan wal afgezet en vervolgen we ons pad in een steile klim naar boven. In de verte horen we een oorverdovend geluid. Nieuwsgierig klauteren we verder. Dan staan we oog in oog met een prachtige waterval: Le Saut de Gouloux.

Het water stort naar beneden, zonder te weten waar terecht te komen. Wij lopen langs de uitgehouwen trap en voelen de kracht van de Cure. Onze jassen worden nat, onze haren worden nat en het bos ruikt als een kerstbomenkwekerij. We lopen onder de imposante hoge brug door en stappen een donker bospad op. Pas op voor de wortels, hoor ik achter me fluisteren. Struikel niet. Ik kijk naar mijn voeten te midden van de oeroude wortels, die over het pad kronkelen. Wat weten deze wortels, ik zie waar ze vandaan komen, maar waar gaan ze naartoe. Welke diepten bereiken zij?

Groot meer

Na verloop van tijd komen we bij een ander groot meer. De Cure stroomt minder snel en de rivier wordt breder en breder. Stemmen klinken door het bos, dat verbaast ons, want we dachten hier niemand tegen te komen.

Bij de oever van het meer staat een groep stoere mannen te praten met een paar vrouwen. Hun mouwen zijn opgerold. Zij dragen hoge leren laarzen, ingevet met vet. Een van hen staat tot zijn knieën in het water, in zijn hand een grote bos touw. Zij hebben geen last van de kou, maar praten vrolijk in de winterzon. De mannen hebben dikke boomstammen het water in gerold en binden de stammen samen tot een vlot, dat snel en wendbaar zal zijn. Zo vervoeren zij al tijden het brandhout voor de Parijse huizen. Ze werken snel en spreken met elkaar over de prijs, die zij voor het hout zullen krijgen. De vrouwen zullen meevaren op het vlot, zij zijn jonge moeders, met nog een overvloed aan melk in hun borsten. Hun eigen kinderen blijven bij de grootmoeders en zij reizen naar Parijs om als min aan de slag te gaan. De chique dames hebben hun beweegredenen om hun baby’s niet te willen voeden en de arme vrouwen, die buitenshuis werken om een karig loon bij elkaar te sprokkelen laten hun baby’s drinken bij de min. Les nourrices, de voedsters, de minnen. Met lege borsten en volle beurzen keren zijn terug, om thuis weer zwanger te worden, hun baby te baren, te voeden tot ze weer naar Parijs kunnen gaan. Er gaan nog meer mensen mee op het vlot, wij en ook les galvachers met hun handelswaar; gerookt en gedroogd vlees, in overvloed, verse kruiden, bourgondische wijn. We gaan toch, nietwaar en het vlot is groot genoeg.

Vandaag de dag loopt het trotse vetgemeste charolais vee door de valleien hier en is brandhout volop in gebruik. De Pinot Noir en de Aligoté (de witte wijn van de boeren) smaakt ook nu nog prima.

De Cure wordt breder en breder en passeert kleinere meren. Onze tocht verloopt voorspoedig, we krijgen lekkere hapjes toegestopt en de vrouwen zingen vrolijk. Wij lachen hartelijk om de grappen, die gemaakt worden. Een van de medereizigers echter, is stil en in zichzelf gekeerd. Ik ga er naast zitten en een hoofd wordt op mijn schouders gelegd. Zachtjes klinkt een lang verhaal in mijn oren. Ik ben er stil van.

Kamp

Dan schrikken we op. Er wordt een kamp opgeslagen aan de oever, waar we makkelijk bij en in het water kunnen komen, om te drinken en ons te wassen. Dan schuiven we aan in de cirkel rond het vuur tot het tijd is om te slapen.
De volgende morgen vertrekken we vroeg, we gaan te voet verder, want ik wil jullie iets laten zien. Diep verborgen in de bossen zijn her en der magische plekken, waar offers gebracht worden en gebeden verhoord. Ik wil graag met jullie naar de lapjes bron, volg me maar, het is niet ver. Daar aan het einde van het pad, daar staat ze. Neem je tijd, er is geen haast.

We verbazen ons over de verschillende beelden die de Cure ons laat zien. Over de verschillende gedaantes die ze aan kan nemen, hoe haar kracht zich steeds weer toont. We laten het stadje Quarré les Tombes voor wat het is, maar we buigen af naar een pad, dat omringd wordt met grote oude bomen. De takken raken elkaar en in de zomer moet het hier schaduwrijke en koel zijn. Nu tekenen de donkere takken zich scherp af tegen de lucht. Het geluid verandert, de drum klinkt dieper, ik voel het onder mijn voeten.

Daar torent een grote strenge rots boven het pad uit. Als vanzelfsprekend staan we stil en voelen een diepe energie. We wachten tot we verder mogen. “We komen een offer brengen” fluister ik zag en toon de buidel aan mijn riem. We voelen de energie wijken om ons door te laten. Het pad voert ons hoger en dieper het bos in. Ik hijg er van. Dan, om de bocht met kleine rotsen lijkt het bos van een andere kleur, een natuurlijke ruïne van grijze bemoste rotsen nemen neemt daar al sinds mensenheugenis een imposante plaats is: la Roche des Fées. We nemen de tijd om te doen, wat we moeten doen.

Dankbaarheid

Diep geraakt en met grote dankbaarheid zoeken we de loop van de Cure weer op. Het land is hier weer ruig en afwisselend. Grotere velden strekken zich uit tussen de rotsen. Onderweg botsen we bijna tegen een groot beeld. De Notre Dame torent boven de bomen uit om zo dicht mogelijk bij het Al te kunnen zijn. We voelen het aan alles: we komen dichter en dichter bij andere mysteries, dan die van de Kelten.

Dan brengt de Cure ons bij Pierre Perthuis. Onthou die naam om misschien naar terug te keren. We zien twee oude bruggen, een smalle brug over de rivier (er kan maar één auto tegelijk overheen), de oude Romeinse weg volgend en een hele hoge, die de vallei overspant. We kunnen kiezen, we moeten kiezen. Welke brug is jouw brug? Haal diep adem en vervolg je pad. Steek over, geniet van het zijn tussen hier en daar.

Als je aankomt aan de overkant, ga je even zitten om je voeten rust te geven. Ze dragen je al zo ver. De energie is anders, hier aan de overkant. Het is goed hier voor jou. Kijk om je heen en voel hoe anders het hier is. De winter is verdwenen? Wat voor weer is het? Hoor je de vogels? De Cure stroomt achter ons, als een steuntje in de rug.

Dan opeens zien we wat op ons wacht; een enorme rots is bepalend in dit landschap. Niet om de rots, maar om het enorme gat in deze rots. La roche Percée is als een enorme natuurlijke Pont d’Arc. Loop naar de rots, je hoeft straks niet te bukken, het gat is 6 meter breed en 8 meter hoog. Ga nu door de poort en voel wat er gebeurt.

Dan onderschrijf je daarna vast de naam uit de gallo-romeinse tijd “Sanctus Petra Pertusa” heilige doorboorde rots, later verbasterd tot de naam van het dorp.

Na de Brug en na de Poort ben je op zielsniveau. Geniet en keer pas later terug naar Pierre Perthuis. Daar beginnen we aan het laatste stuk van onze tocht, maar eerst een hapje eten in het Bourgondische restaurantje met de gedekte tafel. Het vuur brandt. Een glas wijn of fris water staat voor je klaar.

Na het heerlijke maal en een goede nachtrust, gaan we verder op een langgerekte, goed begaanbare weg. We komen af en toe iemand tegen, wandelend of op de fiets, een schelp bungelend aan de bagage. De oude pelgrimsroute naar Santiago de Compostella wordt nog intensief gebruikt. In de verte zien we een witte berg met een bijzondere uitstraling. Een stuk opzij zie je klein de torens van Avallon. Ja, dat bestaat hier echt, in deze wereld. Avalon het Appelland. Het is een mysterieus stadje waar we een andere keer naartoe zullen gaan. Voor we deze bijzondere historische plaatsen zullen bereiken voert de Cure ons door de Vallée des Druïdes, de bijzondere plaatsen zijn hier niet voor niets. Betreed gerust het pad met zoveel voetsporen. De magie omhult je en het water wijst je de weg.

De Cure stroomt voorbij de heilige rots met de grote basiliek van Maria Magdalena. Vezelay groeten we vanuit de verte. Dit is een reis op zich, met een ander doel. De Cure voert je verder in jouw levensstroom. Je kunt hier in het water gaan en je mee laten voeren op haar onderstroom. Je voelt geen kou, je bent niet bang in het water. Voel met je handen welke stenen je moet ontwijken, vertrouw. Het water beschermt, het water geneest. Het water waarschuwt je als een stroomversnelling nadert, ga mee, ga verder, ga verder dan ver.

Hoor mijn drum, ik sta op de oever en reik je mijn hand. Ik droog je af. Ik geef je een olielampje. Volg me op dit allerlaatste stuk van onze lange reis. We zijn in Arcy-sur-Cure. Langs de Cure, die over een paar kilometers in de Yonne stroomt, zijn oeroude grotten. Het gebied wordt al tienduizenden jaren bewoond.

Breng je aandacht naar je ademhaling en volg het ritme van je hart, als je door de kleine opening naar binnen gaat in één van de 11 grotten. Langs een smal pad dalen we af. Dieper en dieper gaan we bij het licht van ons lampje, we komen langs grillig gevormde kamers en langs beschilderde rotswanden. We worden één met de tijd. Er is geen tijd meer, er is alle tijd. Niets doet er meer toe en alles doet er toe. Als we het meer diep in de aarde bereiken is de cirkel rond en zijn we thuis. Laat je in het water zakken en laat alles daar wat je niet meer dient. Gun jezelf de transformatie die overal voorhanden is. Wie of wat wacht op jou, daar diep in de rots van de Grote Moeder?

Kom na het antwoord, bij mij terug, mijn drum zwijgt. Ik geef je thee en chocola. Je keert terug naar het hier-en-nu. Je bent weer bij jezelf. Dank de elementen, breng een offer aan het water.

Zing, dans, droom, leef………….

Earth my body
Water my blood
Air my breath
Fire my spirit

Heb het goed, blijf groots, blijf bij jezelf.

Mocht je deze tocht hier in Frankrijk willen maken, dan kan dat: neem contact met me op via pb-facebook of via een andere weg. Mocht je deze tocht met iemand willen delen, dan kan dat ook. Uiteraard noem je je bron. Ik vond de mijne in de opgeschreven legendes over de Morvan, in de wijsheid van Anine van der Meer, in de wortels van het land en in het luilekkerland van het grote web. De draden spin en ik weef ik zelf.

De meditatie heb ik in een viering bij Maantijd live mogen brengen in de FB-groep De Maantempel. Als Crone ben ik verbonden aan Maantijd: www.maantijd.nl

Joke Assink, 12-12-2020
IONA-en-France

Over de schrijver:

Naam: Joke Assink

(klik op de naam voor meer van deze schrijver)

Wie ben ik: Buitenlandse heks in het prachtige Frankrijk waar ik een Bed-en-Breakfast heb in natuurpark de Morvan

Website(s): https://iona-en-france.eu

Lieve lezer, de schrijvers en illustratoren van Eik-en-Blad maken alles vanuit hun eigen passie en als vrijwilligers. En er is niets zo motiverend voor een vrijwilliger als een blijk van waardering in de vorm van een reactie. Dit kan onderaan dit artikel in het reactieformulier. Om spam te voorkomen moet je eerste reactie op de site eerst éénmaal door een beheerder worden goedgekeurd.
Geen tijd om een hele reactie te schrijven? Je kan ook kiezen om (anoniem) een aantal sterren achter te laten door te kiezen hoeveel sterren je als waardering wenst achter te laten. Ook dat wordt zeer gewaardeerd!